In de 19e eeuw werden steden steeds groter en ontstond de behoefte om straten te verlichten. Mensen voelde zich niet veilig genoeg.
Eerst was er de olielamp en later de gaslamp. Deze moesten elke avond worden aan- en uitgezet door de beheerders van de openbare verlichting. In die tijd was dat de taak van de beheerders:
- Lantaarnpalen plaatsen
- Verlichting aan- en uitzetten
- Reparaties uitvoeren
En toen het elektrische licht zijn intrede deed, werden er ineens versneld lantaarnpalen in straten geplaatst. Het team van beheerders werd uitgebreid om zo snel mogelijk straten en pleinen van verlichting te voorzien. Maar de mensen die met verlichting bezig waren, waren niet de mensen die wisten wat licht met mensen doet. Dat was ook niet hun taak. En om er voor te zorgen dat er geen gevaarlijke situaties zouden ontstaan, werden er richtlijnen opgesteld waar de beheerders rekening mee moesten houden.
Hoe kunnen we er voor zorgen dat mensen op straat zich prettig en veilig voelen en goed kunnen functioneren, ofwel hoe zorgen we voor het welbevinden van mensen in de hun omgeving.Maar 1 belangrijk ding werd eigenlijk uit het oog verloren, namelijk waar het in essentie om gaat:
Vandaag de dag is er steeds meer aandacht voor het welbevinden, ook in de lichtbranche. Er is steeds meer vraag naar doordachte lichtconcepten, die er voor zorgden dat het licht zich aanpast aan de behoefte van het moment.
En met de komst van LED zijn we in staat om het licht perfect aan te sturen. Het is dus mogelijk om instrumenten te bouwen waarmee we de lichtconcepten optimaal kunnen ondersteunen.
